Unieke ervaringen voor keepster Oranje: 'En toen zat ik naast de koning'

Het bereik is slecht in de hoofdstad van Qatar. Aarts hapert en dus spreekt ze spraakberichtjes in om antwoord te geven op vragen. Het is een dag na de pijnlijke uitschakeling tegen Hongarije op het WK, waar Nederland zijn titel verloor. De teleurstelling zit ook nog diep bij de keepster.

Aarts stak, zoals zo vaak, in grootste vorm. Maar tijdens de beslissende penaltyserie moest ze telkens vissen na een 8-8 eindstand in de reguliere speeltijd. Oranje speelt nu nog voor maximaal de vijfde plek.

"Heel zonde. Je ziet weer dat successen uit het verleden geen garantie bieden voor de toekomst. We hebben gevochten, maar als team was het te weinig. Dit keer stopte ik helaas geen penalty. Ik zat er twee keer heel dichtbij, maar dat is niet genoeg."

"Een penalty is een mentaal spelletje. Daarin kun je winst boeken. Soms probeer je oogcontact te zoeken, maar je weet ook goed bij wie je dat wel en niet doet. De Hongaren hebben ze allemaal netjes binnengeschoten."

De waterpoloploeg raakt haar wereldtitel dus kwijt, maar heeft het Europese goud nog wel op zak. Vorige maand, mede dankzij een fantastisch keepende Laura Aarts, was Nederland in Eindhoven de allerbeste.

Succes leidt soms tot bijzondere momenten. Zo werd de geboren Beuningse bij de koninklijke familie uitgenodigd op Paleis Noordeinde tijdens de zogeheten uitblinkerslunch. Daar worden Nederlanders in het zonnetje gezet voor bijzondere prestaties.

"Heel bijzonder was het", vertelt de 27-jarige Aarts. "Je komt in een zaal en ik kreeg daar een plek toegewezen. De stoel naast me bleef vrij en toen kwam de Koning naast me staan en ging hij speechen. Daarna hebben we heel relaxed met elkaar gesproken."

"Hij stelde vragen en was steeds erg geïnteresseerd. Het voelde heel normaal. Ik vond het een enorme eer en ben dankbaar dat zij die waardering zo laten blijken."

Ook nu verblijft Aarts weer in een speciale omgeving: Qatar, dat zo zijn eigen normen en waarden kent. Europeanen komen er in een andere cultuur terecht. En zelfs als topsporter krijg je daar wel het een ander van mee.

"Toen we net in Doha waren, zijn we wel even op pad gegaan. Een beetje de toerist uithangen. Je weet niet wat je moet verwachten, maar bent wel bekend met de regels waar je normaal gesproken nauwelijks over nadenkt. Dat is bijvoorbeeld niet je mening uiten over het land en altijd een lange broek dragen."

Aarts: "Maar het is oké hier en je merkt weinig als je je gedeisd houdt. Als je niet gaat protesteren, trek je ook geen aandacht. Voor ons voelde de sfeer veilig. Je merkt wel dat de cultuur heel anders is en dat je wat voorzichtig moet zijn. Dat hebben we gedaan."

"Waar ik voor sta, is gelijkheid. Ik wil niet anders behandeld worden, niet meer en niet minder. Daarin lopen ze hier duidelijk in achter, maar ik ben niet de aangewezen persoon om me daarover uit te spreken. Dat is voor de politiek. Ik ben atleet en mijn enige doel was een gouden medaille halen."

Dat lukte dus niet. De focus bij de waterpolosters kan nu richting de Olympische Spelen, waar Nederland zich al voor kwalificeerde. Begin juni start de voorbereiding. Na het WK mag Aarts even tot rust komen alvorens ze terugkeert bij haar Catalaanse club Mataró voor de ontknoping van het seizoen.

"Ik ga straks een weekje naar mijn ouders in Beuningen en dan beginnen de trainingen weer in Spanje. De mentale knop zal om moeten al spelen we niet zo veel wedstrijden meer", meldt Aarts.

Dat ze een paar dagen haar geboortegrond aandoet, is zeldzaam. De toekomst van de beste waterpolokeepster van Nederland ligt er ook niet. "Ik ben meer van het stadsleven en de zonnige landen", lacht ze.

"Ik blijf nog lang in deze wereld, maar zal wel altijd met Beuningen verbonden blijven. Mijn ouders wonen er en zullen er nooit meer weggaan en dat geldt denk ik ook voor mijn broer. Ik ben er opgegroeid, maar in deze fase van mijn leven reis ik meer dan ik in Beuningen ben."

En dat reizen is nog lang niet voorbij. Op jacht naar meer prijzen en zwemplezier. "Ik ben een aantal jaren gestopt, was er klaar mee en koos voor mijn maatschappelijke carrière. Het maken van eigen keuzes heeft me zelfverzekerder en sterker gemaakt. Ik weet wat ik wil."

Nu geniet ze weer van waterpolo. Aarts: "Ik ga nog wel even door. De Olympische Spelen? Ja dat is wel heel groot. En het is maar één keer in vier jaar, maar het is ook weer niet alles. Het wordt wel mijn eerste keer dus kijk ik er enorm naar uit. Dit is de enige plak die nog bij de collectie moet. Goud in Parijs is mijn ultieme doel."