Wolf laat zich niet voorspellen: 'We weten veel, maar niet alles'

"Ons land is dichtbevolkt. Er is een hoge veedichtheid en versnipperde natuur, daardoor kun je het wolvenbeleid lastig vergelijken met andere landen", legt Jansman uit. Daarom is er volgens hem meer onderzoek nodig hoe om te gaan met de Europees beschermde wolf. "We weten veel, maar niet alles."

Jansman werkt voor Wageningen Environmental Research (WENR) en onderzoekt wolven. Veel gegevens worden gedeeld met BIJ12. Zo is hij ook ter plaatse bij gewonde of dode wolven die worden gevonden, bijvoorbeeld na een aanrijding. Jansman doet dit en andere zaken rondom het roofdier om zo te monitoren hoe de roofdieren hier leven.

Volgens Jansman en collega-ecoloog Glenn Lelieveld, namens de Zoogdiervereniging, moet de landelijk overheid nu meer regie pakken betreft de wolf. "In Nederland hebben we het over twaalf provincies. Dat is lastig werken, want in welke provincie is er geld voor wolfwerende middelen? En hoe gaan we om met een aangereden wolf? Is er opvang geregeld?" zegt Jansman.

Ook Gelderse gedeputeerde Harold Zoet heeft hier begrip voor: "Als het goed landelijk beleid is, heb ik daar geen moeite mee. We zien ook dat er verschillen per provincie zijn. Gelderland en Drenthe hebben echt met de wolf te maken. Het speelt bij ons en heeft ook urgentie. Maar als ik spreek met andere provinciebestuurders, herkennen ze wat er bij ons gebeurt."

Maar, voegt hij toe:" Ze zien zelf nog niet de urgentie ermee aan de slag te gaan." Onlangs bood Zoet in Den Haag namens de provincie Gelderland een petitie aan om de beschermde status van het roofdier te verlagen, zodat de wolf kan worden verjaagd of afgeschoten.

"Juist omdat wolven grensoverschrijdend zijn. En omdat een duurzame populatie in Nederland niet haalbaar is, moeten er grensoverschrijdende afspraken worden gemaakt. Ook met buurlanden, en dat kan de landelijke overheid beter", licht onderzoeker Jansman verder toe. Ook valt de wolf onder natuurbeleid, maar heeft de komst van de wolf ook een maatschappelijk en cultureel effect en daar kan het Rijk ook meer in bepalen dan iedere provincie afzonderlijk, zo denkt hij.

Alle partijen delen de conclusie dat er nu nog veel onduidelijk is als het gaat om wolven en de verwachte gevolgen in de toekomst. Ook Jacob Leidekker, beheerder bij het Nationaal Park de Hoge Veluwe, stelt dat. Leidekker hoopt dat er op Europees niveau meer over wordt gesproken.

Ook pleit hij voor meer openheid over de gegevens die worden verzameld rondom wolven. "Gegevens van wolven moet meer openbaar worden, zodat we weten met wat voor wolven we te maken hebben en waar ze vandaan komen." Het park zelf deelt overigens haar gegevens omtrent wolven niet met de Wageningen Universiteit. Leidekker: "Omdat BIJ12 die gegevens niet deelt, doen wij het ook niet."

Alle aanwezige partijen stippen het dierenleed bij getroffen dierhouders aan en geven aan dat de wolvenschade ook een belangrijk punt is in de discussie. Ze zien dat dierhouders veel moeten doen om een omheining rondom weide of ander perceel wolfwerend te maken met rasters. Lelieveld: "Er is nu een vergoeding voor het materiaal, de wolfwerende rasters. Toch moet er ook geld komen voor de arbeidskosten. We snappen dat het intensief is voor dierhouders om de speciale rasters te plaatsen of te verplaatsen en vervolgens ook te controleren. Of er moet onderdoor gemaaid worden."

Volgens Lelieveld zijn er subsidiegelden voor om dit beter te regelen. "Ook via Europa", zo tipt hij.

Jansman hoopt dat er urgentie komt voor de inzet van sociale wetenschappers. Volgens hem is het ook niet het enige dossier waar de dierhouder mee te maken heeft. "Naast het stikstofdossier, een klimaatcrisis, kaderwaterrichtlijn en nu dan het conflict tussen mens en wolf is het belangrijk in gesprek te gaan met dierhouders." Hij ziet daar ook een rol voor de landelijke overheid in om mediation nu meer in te gaan zetten.